PSE PELLAZGËT ISHIN RACË E ZEZË AFRIKANE

 Sipas studiuesve britanikë dhe amerikanë, para se në Mesdhe dhe në Ballkan të vinin popujt indoeuropianë, në të cilët përfshihen edhe grekët e shqiptarët, këtu jetonin raca të zeza të ardhura nga Afrika dhe Azia perëndimore. Këta popuj para-grekë që jetonin në Greqi e përreth saj quheshin përgjithësisht me emrin pellazgë, që do të thotë ‘popuj të detit’. Ata përshkruhen si popuj semitikë me lëkurë të zezë, sy dhe flokë të errët kaçurrelë, me trup të shkurtër, por të fortë, dhe kokë të gjatë (delikocefalikë). Që pellazgët ishin racë e zezë, kjo vërtetohet edhe në librin ‘Athina e zezë - Rrënjët afroaziatike të qytetërimit klasik”, shkruar nga profesori britanik Martin Brenal në 1987.
Pellazgët ishin një popull që jetonin në Greqi para ardhjes së grekëve. Ata mendohet se kanë lidhje edhe me etruskët dhe popujt e tjerë të lashtë të Italisë. Pellazgët ishin tregtarë dhe detarë të zotë. Ata ndërtuan anije të mëdha dhe lundruan në vende të tjera. Ishin gjithashtu artistë dhe zejtarë, bënin qeramikë, bizhuteri dhe skulptura të bukura.
Pellazgët jetonin në fshatra të vegjël, çdo fshat kishte mbretin ose mbretëreshën e tij. Ata kishin gjuhën dhe fenë e tyre, kishin perënditë e tyre. Herodoti shkroi se pellazgët nuk i thërrisnin perënditë me emra por i quanin thjesht perëndi, ai deklaron gjithashtu se perënditë e pellazgëve ishin Kabeirët (perëndi të vogla ktonike). 
Migrimi indoeuropian filloi në Evropën Juglindore rreth 4200 pr.e.s përmes zonave përreth Detit të Zi dhe gadishullit ballkanik. Në 3000 vitet vijuese u shpërndanë kudo në Europë.
Sipas të dhënave më shkencore, të ashtuquajturit ‘të bardhët’ e parë mbërritën rreth vitit 1200 pr.e.s. në Greqi, dhe origjina e tyre ishte Azia Qendrore (Kazakistani i sotëm). Të tjerë mendojnë se helenët arianë filluan të vendoseshin në Greqi rreth vitit 2000 pr.e.s. Ata u bënë pjesë e të ashtuquajturave kultura të zeza greke dhe romake, u absorbuan me sukses në Evropën e Zezë dhe rreth 500 p.e.s. mulatët ishin gjë e zakonshme…
Fillimisht ata u morën vesh me pellazgët, por më vonë, grekët filluan t’i shtypnin ata. Grekët ua morën tokën dhe i bënë skllevër. Me kalimin e kohës, kultura pellazge u shkatërrua nga grekët. Pellazgët përfundimisht u nënshtruan nga helenët, dhe më vonë, u asimiluan në popullatën helene indoevropiane, përfundimisht rreth shekullit V pr.e.s.
Raca më e vjetër e njerëzimit është raca hamitike, ose ajo e zeza. Emri Ham në hebraisht (tcham), do të thotë ‘i zi’, ngjyra e tanishme e zezakëve, prandaj Hami është paraardhësi i racës së zezë (hamitike).
Popujt hamitikë ishin ndërtues të qytetërimeve të para. Ata u përhapën në çdo kulturë të botës. Nëse shikoni qytetërimet më të largëta të Azisë dhe Evropës, do të zbuloni se këta hamitë, ose zezakë, të asaj kohe, ishin themeluesit e qytetërimit në Evropë, por të bardhët janë përpjekur ta fshehin këtë fakt. Zezakët u shpërndanë nga Afrika Veriore dhe u përhapën në Mesdhe dhe Evropën Jugore, dhe më pas lanë gjurmët në të gjithë kontinentin Evropian.
Pellazgët ishin padyshim pjesëtarë të kësaj race hamitike.
Dr. Rufus O. Jimerson është një profesor universitar, i dalë tashmë në pension, i cili ka shkruar mbi 35 libra që trajtojnë historinë, fenë, politikën, problemet sociale, diversitetin, multikulturalizmin, racizmin mjedisor.. Në një nga librat e tij ai shkruan:
“Afrikanët e zinj në fakt themeluan qytetërimet që më vonë i zëvendësuan grekët dhe romakët. Ariano-Grekët pushtuan dhe kooptuan Kretën, perandoritë mikene dhe egjiptiane për të gjetur qytetërimin e sotëm të Evropës Perëndimore. Para pushtimit ariano-grek, në Greqi ishin vendosur Egjiptianët e zinj si një pronë koloniale.
Një studim gjenetik i vitit 2001 nga Universiteti i Madridit arriti në përfundimin se grekët modernë janë gjenetikisht më afër afrikanëve nën-Saharianë se çdo grup tjetër racor. Provat ekzistuese arkeologjike dhe gjenetike vërtetojnë se Roma e lashtë ishte një shkrirje e ngjashme me grekët dhe qytetërimet e tjera mesdhetare. Banorët origjinalë të Romës ishin afrikanë të zinj të quajtur Etruskë. Në shoqërinë romake, zezakët ishin perandorë, shkrimtarë, filozofë, gjeneralë dhe papë. Septimus Severus një perandor romak me origjinë afrikane filloi të sundonte Perandorinë Romake rreth vitit 193 të erës sonë. Të paktën katër perandorë të tjerë romakë ishin me ngjyrë, duke përfshirë Lusius Quietus, një nga gjeneralët më të mëdhenj të Romës.
Besohet se rrjedha e gjeneve nga Afrika e Zezë në Greqi mund të ketë ndodhur në kohën faraonike të Kemetit (Egjiptit) ose kur njerëzit saharanë emigruan pas kushteve të thata që ndodhën pas Epokës së Fundit të Akullnajave, 5000 vjet pr.e.s. Pellgu gjenomik HLA tregon gjithashtu se Turqit (anadollakët) nuk ndryshojnë shumë nga njerëzit e tjerë mesdhetarë. Ata ndajnë një ngjashmëri gjenetike me kurdët dhe armenët. Ngjashmëritë gjenetike ekzistojnë midis iberianëve, duke përfshirë baskët, dhe berberët e Afrikës së Veriut.
Banorët fillestarë të Greqisë së Lashtë ishin Pellazgët, një racë e zezë. Ky zbulim vërteton lidhjen gjenetike midis grekëve dhe afrikanëve të zinj. Qytetërimi i tyre i hodhi rrënjët rreth vitit 2500 pr.e.s Ata vinin nga raca më e vjetër e njerëzimit, raca Hamitike ose e Zezakëve. Ata filluan qytetërimin dhe kulturën nga Afrika e Veriut dhe në Mesdhe dhe Evropën Jugore, duke lënë gjurmë në të gjithë kontinentin evropian. Mitologjia e vetë grekëve thotë se këto qytete u themeluan nga Hamitët. Pellazgët themeluan qytetet e para dhe më të mëdha greke. Prandaj, zezakët, fenikas dhe egjiptianë, janë themelues të Korinthit (nga fenikasit); Tebës (Kadmi nga Fenikia); Lakonisë (Leleksi); Athinës (Kekropsi); dhe Argosit (Inaku). Sipas Plutarkut, pellazgët që themeluan Athinën ishin kolonizatorët Kemetë (egjiptianë)."
Profesori Edward Hull në veprën e tij ‘Harta e Murit të Historisë Botërore’, botuar nga Barnes dhe Nobel, na tregon se dikur ishte një fis i fuqishëm i quajtur "Pellazgët", të cilët ishin racë e zezë, dhe që fillimisht banonin në Greqi. Egjiptiani i quajtur "Sen-wos-ret" ishte themeluesi i Athinës, por besohet se grekët ia ndryshuan emrin në Kekrops. Ishte i pari që solli martesën në Athinë dhe adhurimin e Zeusit. Kekropsi përshkruhet si gjysmë njeri, dhe poshtë gjysmë peshk me bisht gjarpri. Figurat mitologjike gjysmë njeri e gjysmë kafshë, si Minotauri i Kretës, zakonisht kanë origjinë afrikane.
Pellazgët përbëheshin nga fise të ndryshme duke përfshirë Karianët, Lelegët, Kadmeanët dhe Garamantët. Këta kolonizatorë detarë që themeluan dhe zhvilluan këto qytet-shtete greke emigruan nga Fenikia dhe Kemeti (Egjipti i hershëm). Khemetianët dhe fenikasit ishin pasardhës të Kushit. Toka e Kushit ishte toka që përfshinte Sudanin e sotëm. Grekët e quajtën origjinën e tyre Etiopia, që do të thotë "vendi i fytyrave të djegura". Khemetianët e quajtën atë Nubia. Fenikasit përhapën kulturën Kemite në Greqi (duke nisur me Kretën) dhe Romë. Këta emigrantë afrikanë flisnin një gjuhë jo-indo-evropiane. Herodoti e dinte se ata ishin grekë jo-indo-evropianë. Ai i përshkroi ata si një popull “paragrek”, “parahelen” .
Pellazgët janë përshkruar gjerësisht edhe si njerëz të hapur, aktivë dhe të thjeshtë, që merreshin kryesisht me bujqësi; luftarakë kur ishte e nevojshme, megjithëse preferonin paqen. Thuhet se ata ndërtuan kanale, ujësjellës nëntokësorë, diga dhe mure me forca mahnitëse dhe ndërtime të shkëlqyera. Perënditë dhe perëndeshat ishin kryesisht të njëjta me ato të Khemetianëve. Ata mbanin një shoqëri matrilineale dhe adhuronin hyjnitë femërore tipike për shumicën e afrikanëve të lashtë në të gjithë kontinentin. Jo më kot në Delfi, para se aty të zhvillohej kulti qendror i Apollonit, aty adhurohej nëna Tokë, po ashtu edhe në Dodonë mendohet se fillimisht adhurohej një figurë femërore.
Arkeologu i Greqisë së lashtë të Minoanëve Manfred Bietak zbuloi prova nga veprat e artit që në vitin 7000 p.e.s. që përshkuajnë se njerëzit e hershëm që banonin në Greqi ishin afrikanë të zinj. Kultura afrikane e minoanëve arriti kulmin e saj në Greqinë e lashtë rreth vitit 1600 p.e.s. Qeramika, skulpturat dhe afresket nga Epoka Minoane Bronzit e njohur në muzetë anembanë botës, rrënojat e pallateve, shtëpitë dhe mbetjet e rrugëve të shtruara dhe sistemet e ujit me tubacione sugjerojnë se ata ishin të avancuar për kohën e tyre. Edhe autori Serge Metais në librin e tij "Historia e shqiptarëve, nga ilirët deri të pavarësia e Kosovës" thotë se pellazgët ishin me ngjyrë të zezë dhe banonin në Ballkan para ardhjes së indoeuropianëve. Gjithashtu theksohet se kultura e këtyre pellazgëve ishte më e ulët se e popujve indoeuropianë.
Thrakët origjinalë ishin popull Proto-Saharian. Disa trakë u ‘mbollën’ nga trupat Kushite dhe Egjiptiane të vendosura në Thrakë, nga Sesostris (Thutmosi III ose Ramsesi II), kur ai pushtoi Azinë dhe Evropën. Shumë kolonë të lashtë të Egjeut erdhën nga Afrika, veçanërisht Garamantët dhe Pellazgët.
Për të vërtetuar se zezakët dikur jetonin në Egje, G. W. Parker përdori burime antropologjike, arkeologjike, historike dhe klasike. Ai përdori klasikët grekë për të vërtetuar se pellazgët ishin me origjinë afrikane. Ai sugjeroi që këta afrikanë lundruan në Greqi nga Afrika e Veriut. Winters (2018), duke përdorur dëshmi arkeologjike dhe literaturën klasike si burimin e tij, shpjegoi se si themeluesit afrikanë/zezakë të qytetërimit grek erdhën fillimisht nga Saharaja e lashtë. Ai e bën të qartë se këta zezakë erdhën në Egje nga rajoni Fezzan i Libisë, Kemeti, Fenikia dhe Afrika Lindore. Këta migrantë ishin Garamantët, një popull që fliste gjuhën malinke që tani jeton përgjatë lumit Niger dhe pellazgë të tjerë.
Si Parker dhe Winters e bënë të qartë se Garamantët themeluan qytetet greke të Thrakës, Kretës Minoane dhe Atikës. Garamantët fillimisht jetonin në Fezzan.
Ata përshkruhen si me lëkurë të zezë ose të errët nga shkrimtarët klasikë latinë. Arti më i hershëm i njohur nga Athina përshkruan njerëz afrikanë ose zezakë. Themeluesit e Athinës ishin qartësisht një kombinim i fiseve të ndryshme të zezakëve të quajtur Akeas, Kadmeanë, Lelegë, Karianë ose Garamantë. Arkadia dhe shumë ishuj të Egjeut fillimisht ishin të banuara nga pellazgë. Këta zezakë e morën shkrimin e tyre nga Kemeti në Greqi, i cili u përdor më vonë nga ariano-grekët. Këta grekë flisnin greqishten lindore (Akeanishten). Grekët dorianë ose arianë flisnin greqishten perëndimore. Shumë studiues të klasikëve, në mënyrë eurocentrike, thonë se gjuha greke është tërësisht indo-evropiane. Kjo pikëpamje është edhe paragjykuese dhe e pasaktë. Sipas Dr. Anna Morpurgo Davies, 52.2% e termave grekë kanë një etimologji të panjohur dhe jo indoeuropiane.
Winters i lidh Garamantët me perandorinë e lashtë të Ganës (rreth 300 para Krishtit deri në 1100 pas Krishtit). Ai zbuloi se termi Garamantë është shumësi grek për Garama ose Garamas. Sot, Jarama ose Jarma janë pasardhësit e Garamantëve; dhe ata jetojnë pranë lumit Niger. Është e qartë në mitin e krijimit olimpik se Garamantët kolonizuan Greqinë e hershme. Pasardhësit e tyre grekë quheshin Karianë.
Ashtu si në Afrikë, karianët praktikonin prejardhjen matrilineale duke marrë emrin e nënës së tyre. Shumë nga mitet greke janë tekst historik që shpjegojnë se si Greqia kaloi nga një shoqëri matriarkale në një shoqëri patriarkale ariane. Termi Amazonë përdorej shpesh nga arianët për të treguar shoqëritë matriarkale që ndiqnin atë traditë nga Afrika.
Apollonius Rhodius, një poet dhe studiues i shekullit të 3-të p.e.s. na tregon se perëndesha Athena ka lindur pranë liqenit Triton në Libi. Khemetianët i referoheshin asaj si Neith. Kjo tregon se Garamantet e morën këtë perëndeshë nga Afrika në Evropë. Edhe emri i Europës rrjedh nga një princeshë fenikase. Shumë emra të perëndive që nuk shpjegohen në gjuhën greke rrjedhin nga Afrika që në lashtësi njihet me emrin Libia.
Khemetianët faraonikë pushtuan një numër të madh të këtyre qyteteve-shteteve për të krijuar koloni në Greqi dhe Evropën e lashtë. Ata u quajtën "Këmbë-zinj". Ata quheshin edhe Danaanë në historinë greke. Khemetianët u mësuan grekëve bujqësinë dhe metalurgjinë. Midis kolonizatorëve të ndryshëm afrikanë të zinj, mikenasit e lashtë erdhën nga Kreta dhe Saharaja Perëndimore. Akeanët fituan kontrollin e qytetërimit të Mikenës nga 1200 para erës sonë. Më vonë ata themeluan qytet-shtete të tjera në Greqi, duke përfshirë shtetet greke të Peloponezit. Qytetet e tyre kryesore: Mikena dhe Tirynsi në Argolis, dhe Pylos Messenia u themeluan fillimisht nga grupe të tjera Sub-Sahariane. Ndërmjet viteve 1200-800 para Krishtit, akeanët (akejtë) filluan të merrnin kontrollin e pjesës jugore të Gadishullit Ballkanik që është Greqia kontinentale, Kreta dhe ishuj të shumtë në detin Egje. Ishin Akejtë ata që pushtuan ushtritë Nubiane, Kemetiane dhe Fenikase në Trojë. Një numër i kufizuar trupash që luftonin me Akejtë flisnin gjuhë indo-evropiane. Lufta e vërtetë e Trojës ishte shumëracore duke përfshirë edhe afrikanët e zinj.
Pushtimi i gjerë indo-evropian filloi rreth vitit 2000 p.e.s., si një migrim i madh nga malet Kaukaziane në rajonin e Uralit të Rusisë së sotme. Zakonisht vendoseshin në një vend në grupe të vogla dhe pjesërisht asimiloheshin. Me kalimin e kohës numri i tyre rritet. Pasi rriten në numër, ata bashkohen me grupe të tjera që flasin gjuhë indo-evropiane për të përmbysur ushtarakisht banorët origjinalë në një zonë të caktuar dhe për të marrë pushtetin politik dhe hegjemoninë.
Banorët e zinj të këtyre komuniteteve shpesh e shihnin veten si banorë të një qytet-shteti, ata do të injoronin humbjen e fqinjëve të tyre. Kjo mungesë e identitetit racor dhe nacionalizmit që nevojitej për të formuar aleanca të frikshme për të kundërshtuar pushtimin indo-evropian, çoi në pushtimin e vendeve të sunduara më parë nga Kushitët e Zinj, Plegjianët, Fenikasit, Khemetianët, Kananejtë, Hebrenjtë, etj. Të bardhët në Greqinë dhe Romën klasike ishin shumë nacionalistë dhe luftarakë, por ata ishin atëherë dhe tani një pakicë globale. Duke konsoliduar pushtetin e tyre përmes monopoleve klasore dhe racore, të bardhët kapën përkohësisht hegjemoninë globale, në 500 vjet, në krahasim me afrikanët e zinj mbi qytetërimin për shumë mijëvjeçarë. Nga 1300 para Krishtit, fiset Doriane Indo-Europiane pushtuan Greqinë dhe mundën Akeanët. Pushtimi Dorian i Mikenës bëri që Kreta të bëhej një qendër kryesore e qytetërimit akean. Dorianët mësuan artin e të shkruarit nga fenikasit e zinj.
Duke folur për dy shtetet më të shquara greke, Herodoti shkruan si më poshtë: ‘Këta janë Lakedemonët dhe Athinasit, të parët nga Dorikët, të dytët të gjakut Jonik. Dhe, në të vërtetë, këto dy kombe kishin mbajtur që në kohët më të hershme vendin më të dalluar në Greqi, njëri ishte helen, tjetri një popull pellazg dhe këta të fundit nuk kishin braktisur kurrë detet e tyre origjinale, ndërsa të parët kishin qenë tepër migrues. "Helenët," shkroi profesor Boughton në Arenë disa vite më parë, "ishin arianët e parë që u vunë në kontakt me këta hamitë të djegur nga dielli, të cilët, le të mbahet mend, megjithëse klasifikoheshin si të bardhë, ndoshta ishin po aq nigritë sa afro- amerikanët.” "Arti grek nuk është αυτοχθονυς," (autokton) tha Thiersch rreth pesëdhjetë vjet më parë, "por ne rrjedhim nga pellazgët, të cilët, duke qenë lidhje gjaku e egjiptianëve, padyshim e sollën njohurinë nga Egjipti".
Sir Arthur Evans i Shoqërisë Helenike të Londrës shtoi: “U pëlqen apo jo, studentët klasikë duhet të marrin parasysh origjinën. Grekët që ne i dallojmë në fillimet e tyre nuk ishin veriorët me lëkurë të zbehtë, por në thelb raca me flokë të errët dhe me ngjyrë kafe.” Si rezultat i studimit dhe njohurive të tij, Sir Arthur Evans u zgjodh president i British Association, grupi më i shquar i studiuesve në botë.
Perandoria Romake filloi të shfaqej si një fuqi politike pasi trashëgoi shumë nga filozofitë dhe praktikat fetare të marra nga grekët nga Afrika e Azia. Adhurimi i Isis dhe Horusit (i njohur si "Biri i Zotit") u përvetësua nga grekët dhe u bë shumë i popullarizuar në Romën e lashtë. Ky fenomen shpjegon në njëfarë mase pse ka kaq shumë statuja të një Isisi të zi, që mban djalin e saj të zi Heru (Horus), që mund t'i gjeni ende sot në Evropë në Katedralet Katolike Romake. Pasi katolicizmi romak u bë feja dominuese në Romë dhe në të gjithë Evropën, këto statuja të Isisit dhe Horusit u riemëruan 'Maria' dhe 'Jezus' dhe shumë u rikrijuan në ngjashmërinë e evropianëve (d.m.th., lëkurë e bardhë). Disa nga statujat origjinale kanë mbijetuar dhe mund të gjenden në të gjithë Evropën dhe Rusinë, duke përshkruar gruan dhe foshnjën autentike me lëkurë shumë të errët.
Racizmi evropian (por edhe lakmia dhe narcisizmi maniak) ka pasur shumë të bëjë me këtë ri-sukses përvetësimi dhe fshirjen e kulturës së lashtë Khemetike në origjinën e mendimit perëndimor. Ata vazhdojnë të kundërshtojnë idenë se Kemeti ishte paraardhësi kulturor i Greqisë së Lashtë dhe Romës dhe propagandonin se Khemetët e Lashtë ishin "lëkurë të bardhë" ose "të nxirë". Këta zezakë në Greqi, ndërtuan bazën e qytetërimit klasik të Greqisë së lashtë dhe të Perëndimit. Por arritjet e tyre të rëndësishme, janë injoruar padrejtësisht dhe janë parë nga studiues të zakonshëm që e dinin të vërtetën, por e fshehën këtë të vërtetë për të vërtetuar Supremacinë e Botës së Bardhë. Shumë figura të mitologjisë greke, që në qeramikat e hershme paraqiten me lëkurë të zezë, u bënë të bardha në skulpturat e mëvonshme pas ardhjes së racës së bardhë nga veriu.

Për më shumë detaje lexoni librin "Athina e zezë" e autorit britanik Martin Bernal

Burimet:
www.academia.edu/47071312/Paper_on_The_Holistic_and_Inclusive_Interpretation_of_the_Roots_of_Anglo_Saxon_Civilization
 www.afrikaiswoke.com/pelasgians-garamantes-the-blacks-of-ancient-greece/
wap.org.ng/read/pelasgians-black-origin/